Er zijn ongetwijfeld meer vrouwen van verdachten die hun man gedurende een strafproces door dik en dun steunen, maar zo’n trouwe bondgenoot als Priscilla Jourdan kom je zelden tegen, benadrukte een advocaat van een van de medeverdachten vlak na mijn vrijspraak. ‘Echtgenotes en vriendinnen haken meestal voortijdig af’. Priscilla niet. In totaal woonde ze 67 zittingen bij. Nadat de beperkingen op 1 maart 2006 waren opgeheven, bezocht ze mij elke week in het Huis van Bewaring in Zwolle. Dan vertelde ze hoe het thuis was en hoe het met mijn ouders ging. Ze hield me up-to-date over de gang van zaken op de Wallen en waarschuwde dat, naarmate de voorlopige hechtenis bleef voortduren, mijn zakenrelaties steeds verder in vertwijfeling raakten.

Brieven
Priscilla schreef mij dagelijks brieven van soms wel 10 kantjes. Er waren luchtige bij of brieven waar een hevig verlangen uit sprak. Maar er zaten ook zwaarmoedige exemplaren tussen, bijvoorbeeld als mijn voorarrest weer met een termijn van 30 of 90 dagen was verlengd. Zelfs Priscilla’s mistroostige brieven waren prettig om te lezen. De zinnen die haar gemoedstoestand zo treffend weergaven rolden zo te zien moeiteloos uit haar pen. Dat ze na de vrijspraak een boek wilde schrijven over de afgelopen periode, verbaasde mij niet. Als je gezegend bent met het talent om wat je meemaakt op een boeiende wijze op te schrijven, moet je die gave benutten.

Speuren naar lijken
Hoewel we lief en leed met elkaar delen is het verhaal van Priscilla ook voor mij een openbaring. Toen ik haar manuscript eindelijk mocht lezen realiseerde ik me pas echt hoe zij haar mannetje had gestaan zoals vlak voor en tijdens de bizarre speurtocht in mei 2006 naar twee lijken in onze kelder. Een opmerking van een bijdehante rechercheur dat er een huiszoekingsbevel in aantocht was, wuifde ze vrolijk weg. ‘Bel me maar als je het papiertje echt hebt’, en weg was ze. Uiteindelijk moesten officier van Justitie Fred Teeven en rechter-commissaris Hofstee van de Haarlemse rechtbank er aan te pas komen om Priscilla zover te krijgen onze kelder door justitie te laten betreden om de zoekactie naar de lijken voort te zetten.

Huiszoekingsbevel
De Haarlemse rechter-commissaris die de huiszoeking op grond van een anonieme tip over twee onbekende lijken had geautoriseerd, heeft mij begin 2007 verhoord.
Ik herkende hem van de televisiebeelden. Na afloop van dat verhoor vroeg ik aan Hofstee waarom hij zich zo makkelijk door Teeven had laten overhalen een huiszoekingsbevel af te geven om mijn woning voor de derde maal te doorzoeken. Het ging om een dubbele wand in een garagebox, had een anonieme tipgever verteld aan misdaadverslaggever John van den Heuvel die de zaak bij de recherche had aangezwengeld. Met zijn televisieprogramma Bureau Misdaad besteedde John uitgebreid aandacht aan de doorzoeking. De twee (niet bestaande) lijken van Van der Heuvel waren ook voorpaginanieuws in de Telegraaf. Een garagebox is geen woning, voegde ik er nog aan toe. Rechter-commissaris Hofstee keek mij schuldbewust aan en deed er het zwijgen toe. Bureau Misdaad hebben we na die blunder nooit meer teruggezien op televisie. 

Publiciteit
Toen de inhoudelijke behandeling van het strafproces in 2007 eenmaal was begonnen verschenen er regelmatig foto’s van Priscilla en mij in kranten, tijdschriften en op internet. Mijn gezicht was meestal gedeeltelijk bedekt met een balkje maar Priscilla verscheen geheel in beeld. Kennelijk vonden persfotografen haar verschijning bij ‘de Bunker’ een mooi plaatje. Blij was Priscilla niet met zulke aandacht. Zij was geen verdachte en werd in deze entourage geportretteerd als een gangsterliefje. Ik vond dat onacceptabel en heb meteen een in mediazaken gespecialiseerde advocaat bezwaar laten maken tegen publicaties van haar foto in onder meer de Telegraaf, het Algemeen Dagblad en Metro.

‘Bewust bloot gesteld aan de media’
Het Algemeen Dagblad schakelde onmiddellijk Simmons & Simmons advocaten in. Die vonden dat ‘de partner van Kaatee’ de aandacht aan zichzelf te danken had door ‘op een beladen moment’ (het arriveren van verdachten bij de rechtbank), het publieke terrein op te zoeken. ‘Zij had er rekening mee moeten houden dat haar publieke steun aan haar partner door berichtgeving in de media (waaronder foto’s) in wijdere kring bekend zou raken,’ vond de advocaat van het AD.

De hoofdredactie van de Telegraaf stelde ongeveer hetzelfde:

‘Uw cliënte heeft zich in alle openheid laten zien bij ‘de bunker’ tijdens het proces tegen de heer Holleeder en de heer Kaatee. Op en rond ‘de bunker’ was het al dagenlang een groot mediacircus waar tientallen fotografen en videojournalisten waren. Uw cliënte heeft zich derhalve bewust bloot gesteld aan die media door in alle openheid het pand te betreden. (…) Daarnaast merken wij op dat uw cliënte op zo’n manier is gefotografeerd (met zwarte zonnebril) dat zij alleen voor intimi herkenbaar is. Bovendien heeft De Telegraaf niet de naam van uw cliënte geopenbaard maar slechts in het algemeen geschreven over ‘de partner’ van verdachte K. (…) Ten slotte merken wij op dat de bewuste foto van uw cliënte is gemaakt door een persagentschap dat de foto op ruime schaal heeft verspreid en – tot op heden – nog steeds verspreidt. Deze foto maar ook andere beelden van uw cliënte zijn in ruime mate in andere media verschenen. Bovenstaande leidt ons inziens tot de conclusie dat geen sprake kan zijn van verontschuldigingen of een schikking.’

Aan het einde van het betoog sloot de hoofdredactie niet uit dat er meer fotopublicaties zouden volgen:

‘De heer Kaatee is nog steeds verdachte in een zeer belangrijk proces dat voorlopig in de publieke belangstelling zal blijven. Het is niet uit te sluiten dat uw cliënte op één of andere manier publicitair betrokken zal raken bij deze zaak.’

‘The Mob’s accountant’
Zelfs een zaak tegen Metro vanwege een publicatie van een foto van ons (zonder balkje) met een tekst die absoluut niet door de beugel kon, was weinig kansrijk. De chef beeldredactie van Metro verwees doodleuk naar het ANP waarvan hij de afbeelding inclusief het onderschrift letterlijk had overgenomen:

2007-04-05 AMSTERDAM – De financiële man van de afpersingsorganisatie van Willem Holleeder, Marcel K (Kaatee) komt donderdag met vriendin aan bij de extra beveiligde rechtbank in Amsterdam Osdorp. ANP PHOTO ED OUDENAARDEN

Tegen het verweer van de hiervoor genoemde dagbladen viel volgens onze advocaat weinig in te brengen. Het was bovendien de vraag of je naast het strafproces ook nóg een civiele procedure wilde waarmee je waarschijnlijk het tegenovergestelde bereikte dan hetgeen je voor ogen had. Met andere woorden: we moesten die negatieve beeldvorming maar voor lief nemen en accepteren dat wij vaker geportretteerd zouden worden als een Nederlandse variant van Meyer Lansky, ‘the Mob’s accountant’ en zijn geliefde. Dat verklaart ‘Gangsterliefje’ in de titel.

In werkelijkheid ben ik het tegenovergestelde van een gangster en is Priscilla behalve een kanjer, een ontzettend stoere vrouw die haar ervaringen zonder schroom en recht voor z’n raap heeft beschreven in haar boek. Daar kun je alleen maar respect voor hebben!