Over deze website

Deze website beschrijft historische en actuele feiten en omstandigheden die verband houden met de strafrechtelijke en bestuursrechtelijke procedures die sinds 30 januari 2006 door de overheid tegen mij en mijn bedrijven op de Wallen worden gevoerd om mij “uit te roken”.

Kranten, tijdschriften, boeken en websites hebben hier, vooral in het begin, veel aandacht aan besteed. De berichtgeving was meestal beschuldigend van aard. Strafbare gedragingen die aan mij werden toegeschreven werden veelal als feiten weergegeven. Zo is bij mensen die mij niet persoonlijk kennen een beeld ontstaan dat mijlenver is verwijderd van de werkelijkheid.

Eigen waarheid
In de strafzaak Kolbak creëerde het Openbaar Ministerie een eigen waarheid; ik zou de ‘minister van Financiën’ zijn van een criminele bende die bedragen die nog niet gevonden waren zou gaan wegsluizen zodra ik werd vrijgelaten. Deze idiote suggestie, om de voorlopige hechtenis te laten voortduren, werd publiekelijk geuit door een Officier van Justitie die enkele maanden later werd gepromoveerd tot volksvertegenwoordiger in de Tweede Kamer en zich daarna opwerkte tot Staatssecretaris van Veiligheid en Justitie.

Weblog
Nadat de rechtbank Haarlem mij op 21 december 2007 veroordeelde tot een gevangenisstraf van 5 maanden voor één klein onderdeel op de tenlastelegging, en de burgemeester van Amsterdam eind januari 2008 een voornemen bekend maakte nieuwe vergunningen voor mijn speelautomatenhallen op de Wallen te weigeren, begon ik in mei 2008 deze weblog. Ik wilde daarmee tegenwicht bieden aan de tot dan toe eenzijdige en ongenuanceerde berichtgeving over de zaak in de media.

‘Ernstig gevaar’
De burgemeester baseerde zijn voornemen op een negatief advies van het zogeheten Landelijk Bureau Bibob. Het adviesorgaan had de burgemeester gewaarschuwd voor een ‘ernstig gevaar’ als nieuwe vergunningen aan mijn speelhallen zouden worden verleend. Toen ik het Bibob-rapport op het stadhuis mocht inzien, was ik verbijsterd dat het advies deels was gebaseerd op publicaties die in de media waren verschenen en een boek getiteld ‘De oorlog in de Amsterdamse onderwereld’. In dat boek van de hand van twee journalisten van Het Parool, werd Endstra’s relaas op de achterbank voor waar aangenomen terwijl het onderzoek bij de rechtbank op dat moment nog moest beginnen! De auteurs waren dezelfde journalisten die de processen-verbaal van de achterbankgesprekken klakkeloos overschreven en in boekvorm uitbrachten als ‘De Endstra-tapes’. In Nederland beroept de overheid zich bij het poneren van stellingen dus kennelijk op artikelen en boeken van journalisten die hun informatie rechtstreeks of indirect van diezelfde overheid hebben gekregen.

Journalisten realiseren zich niet of onvoldoende dat als de overheid hen informatie toespeelt over bepaalde personen of bedrijven, dit doelbewust gebeurt en dat het nooit het complete verhaal is en dus wederhoor is geboden. Dat laatste wordt nog wel eens veronachtzaamd. Het werd dan ook de hoogste tijd om het eenzijdige door de overheid en volgzame journalisten geschetste beeld bij te stellen via een weblog.

Vrijspraak
Of mijn publicaties hierin een rol hebben gespeeld weet ik niet, maar op 3 juli 2009 sprak het gerechtshof mij volledig vrij in de strafzaak en kende mij in 2010 een schadevergoeding toe voor de 221 dagen die ik ten onrechte in hechtenis heb doorgebracht.

Ondanks die integrale vrijspraak bleef het Openbaar Ministerie mij echter publiekelijk beschuldigen van strafbare gedragingen waarvan ik nu juist was vrijgesproken, en bleef de burgemeester vasthouden aan het voornemen om mij de vergunningen voor mijn speelautomatenhallen te weigeren.

Wet Bibob
In 2010 werkte het Landelijk Parket onder de vlag van het Emergo-project intensief samen met de burgemeester om mijn bedrijven te sluiten op grond van de Wet Bibob. Deze wet is in de jaren negentig tot stand gebracht op initiatief van de PvdA en de VVD naar aanleiding van een voor de overheid blamerend rapport van de ‘Parlementaire enquêtecommissie opsporingsmethoden’ uit 1996, beter bekend als het Van Traa-rapport, genoemd naar de voorzitter van die commissie. De wet is in 2003 ingevoerd en sindsdien van kracht.

The truth, the whole truth and nothing but the truth
Onder de vlag van het bewaken van een integere overheid worden met de Wet Bibob vergunningen geweigerd aan onwelgevallige personen en bedrijven zonder dat strafrechtelijk bewijs tegen deze personen geleverd hoeft te worden. Wetgeving als machtsmiddel. Daar tegenover kan de macht van het woord worden gesteld door het publiceren van ‘the truth, the whole truth and nothing but the truth’. Meer dan de waarheid boven tafel krijgen en proberen te houden door er schijnwerpers op te zetten, kun je niet.  En hopen dat je publicaties door de juiste personen worden gelezen.

Sanoma
In 2008, 2009 en 2010 trok mijn weblog honderden bezoekers per dag, waaronder journalisten, politie- en gemeenteambtenaren. Maar in 2011 verruïneerde Sanoma, de eigenaar van het weblog-domein, al mijn stukken bij het verhuizen naar een ander domein. Bij de migratie verdween de indeling in alinea’s en werden in de artikelen alle leestekens en letters met leestekens vervangen door symbolen en/of getallen zoals: x91, x92, x93 en x94. De stukken waren onleesbaar geworden. Herhaaldelijk heb ik hierover geklaagd bij Sanoma. Meer als ‘Je aanvraag is geüpdate’ en ‘zie vorig antwoord’  kwam er niet terug als reactie. Uiteindelijk heb ik de uitgeverij gesommeerd mijn artikelen geheel van het internet te verwijderen. Eind augustus 2012 heeft Sanoma hier gevolg aan gegeven.

Voorafgaand aan de migratie had ik gelukkig een back-up gemaakt van al mijn publicaties. Na alle teksten opnieuw te hebben gelezen zijn de artikelen één-voor-één teruggezet op de huidige url met hier en daar, voor de leesbaarheid, een tekstuele verbetering, inclusief de oorspronkelijke reacties.

Disclaimer
Voor het schrijven van mijn blogs heb ik naast eigen ervaringen onder meer geput uit verschillende strafdossiers, Kamerstukken, wetgeving, publicaties, studies, adviezen en correspondentie met banken en overheden.

In veel artikelen citeer ik letterlijk uit afgelegde getuigenverklaringen. Daarbij is aangegeven of dit verklaringen zijn die bij de politie zijn afgelegd of bij de rechter-commissaris. Dat blijkt nogal een verschil, zo heb ik ervaren. In tegenstelling tot bij een verhoor van rechercheurs probeert een rechter-commissaris met een open vraagstelling de waarheid te achterhalen en worden getuigen gemaand de waarheid en niets dan de waarheid te vertellen.

Marcel Kaatee.

Bezoekersreacties
Deze website ondersteunt de vrijheid van meningsuiting mits respectvol en fatsoenlijk uitgedragen. Bezoekersreacties worden aangepast of verwijderd indien deze kwetsend, obsceen, vulgair, lasterlijk, haatdragend, bedreigend of seksueel georiënteerd zijn.